THE BRIDGE

-

The Bridge is een Deense/Zweedse politieserie.

Saga Norèn is de hoofdpersoon.

Ze heeft Asperger.

Het wordt bewust nergens zo benoemd.

Maar het is overduidelijk.

Ze kan geen koetjes bespreken.

En ook geen kalfjes.

Ongeschreven regels kent ze niet.

Al herkent ze die heel soms wel.




Tact kent ze niet,

Ze is bot.

Bijna ongevoelig.

Niet empatisch.

Liegen kan ze niet.

Kind van een jaar of 7: "Vind je mij aardig?"

Saga: "Dat weet ik niet, ik ken je net."

Net als Saga en anders dan Rainman kan ik mensen aankijken.

Anders dan Saga ben ik wel empatisch.

Zeker 1 op 1.

Omdat het gewoon in me zit?

Ik ben immers veel méér dan Autisme.

Omdat ik het gedrag ben gaan imiteren?

Ik ben immers een vrouw.

Maakt het iets uit?

Nee.

Ik ben ik.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

MIJN TAAL-ENT

-
Afbeelding
Ik houd van humor.  Die van mijn vader vind ik geweldig.  Hij heeft maar een paar klassen lagere school en toch maakt hij schitterende woordgrapjes, Veel later, als hij Alzheimer heeft, maakt hij die nog steeds. In de klas ben ik de enige die opstellen schrijven leuk vindt.  Het is verplicht eerst 'in het klad' te schrijven en het het dan netjes en verbeterd over te schrijven.  Dat lukt me nooit. Mijn klad is altijd helemaal anders dan de nette versie. Andere titel.  Andere inhoud.  En allebei in één keer helemaal goed.  Niemand komt daar ooit achter.  Het klad wordt verfrommeld.  Weggegooid.  Het nette opstel mag ik voorlezen.  Mijn klasgenootjes vragen er altijd om.  Ze genieten en vergeten heel even hoe raar ze me vinden.
Meer lezen

HET IS 1961, IK BEN 6

-
Afbeelding
Mijn vader koopt als eerste in de straat een tv. Frank en ik kijken naar kinderprogramma's: De avonturen van Okkie Trooy Ja Zuster Nee Zuster Flip de Tovenaarsleerling Maar dankzij de komst van het illegale REM-eiland ook naar Mr Ed, het sprekende paard     Zorro        De onzichtbare man   De Saint En nog wat later naar Johnny en Rijk De Mounties Stiefbeen en Zoon We lachen wat af, Frank en ik.   Mijn vader werkt als postbode bij de PTT maar gaat al gauw in wisseldiensten werken als sorteerder. Ook verdient hij bij met behangen en witten, Er zijn nooit geldproblemen. Mijn moeder zit bijna altijd aan tafel met een van de katten of honden op schoot. Vanaf 1963 zorg ik ervoor dat ik altijd thuis ben als actrice/zangeres Jenny Arean op tv is.  Het zijn leuke musicals maar er is méér aan de hand, alleen besef ik dat nog niet, Ik móet alles zien. In 1965 komen De Wrekers op de buis.  Diana R...
Meer lezen