SCHRIJVEN

Al sinds ik zinnen kan schrijven.

Is het een passie van me.

Op school waren de opstellen.

Mijn geluksmomentjes.

In het Nederlands.

Engels.

Zelfs in het Duits.

We hadden er pakweg drie kwartier voor.

Ik was er binnen 1/3 van die tijd.

Helemaal mee klaar.

Las het ook nooit over.

En nu.

Op mijn bijna 70e.

Is dat nog steeds zo.

Geen opstellen meer.

Maar af en toe.

Online schrijfopdrachten.

Alles komt vanzelf.

Elk woord.

Elk leesteken.

Alsof iemand anders.

Het voor me schrijft.

Het is nu ook al jaren mijn manier.

Om dingen te verwerken.

Boosheid bijvoorbeeld.

Of verdriet.

Die voel ik bijna nooit zo duidelijk.

Terwijl het er wél duidelijk zit.

Ik word een roofvogel.

En het notitieboekje van de Action.

Vult zich snel.

Verwijten.

Misschien onterecht.

Vooroordelen.

Die misschien niet kloppen.

Voorgevoelens.

Die misschien niet uitkomen.

Scheldwoorden zelfs.

Die ik nooit zou uitspreken.

Tot het genoeg is.

En de rust is weergekeerd.

Dan scheur ik het boekje stuk.

En gooi alles weg.

Het is dan ook echt weg.

Weg uit mij.

Zonder dat ik die ander.

Onomkeerbaar.

Heb gekwetst.