DE MOEDER

Ik ken haar al een paar jaar via Linkedin.

We zouden elkaar vast vaker zien.

Als we dichter bij elkaar zouden wonen.

Nu fotografeer ik haar één keer in de paar jaar.

Ze heeft twee kinderen.

Een zoon en een dochter.

Allebei met autisme.

Deze keer is dat het.

Waarover ik met haar wil praten.

Op zoek naar nog een paar antwoorden.

Natuurlijk maak ik ook een paar foto's.

Maar ik heb online iets gelezen.

Over de overgang van lagere school naar middelbare.

Problemen.

Die kinderen met autisme kunnen tegenkomen.

Problemen die ik maar al te goed ken.

Wisselen van leerkrachten.

Wisselen van lokalen.

Ongeschreven regels.

Andere omgangsvormen.

Er steeds vaker achter komen.

Dat je anders bent.

Ik wil horen hoe de schooltijd was.

Voor haar kinderen.

En voor haar.

Zij heeft.

Anders dan mijn moeder.

Haar kinderen wél kunnen steunen.

Begeleiden.

Ik weet dat mijn moeder dat niet kon.

En heb daar inmiddels vrede mee.

Mijn ouders

Thuisgekomen glimlach ik nog steeds.

Van oor tot oor.

De antwoorden op mijn vragen zijn.

Veilige basis en begeleiding.

Het eerste heb ik altijd gehad.

Mijn vader, broertje en op de lagere school.

Maar de vier jaar op de Mulo.

Waren de zwaarste van mijn leven.

Omdat ik in het diepe werd gegooid.

En 4 jaar lang moest zwemmen.

Terwijl ik dat nooit geleerd had.

Hoe anders zou dat nu zijn.

Zou dat nu anders zijn?