THERAPIE 2014, DE EERSTE TEST (zie vorige post)

We zijn samen op zoek naar mijn wel of niet bestaand autisme.

Ik moet van de psychologe/psychiater vijf stukjes speelgoed uit een grote zak pakken.

Dat worden een autootje, een verkeersbordje, een vrouwtje en nog twee mini's.

Kun je hier een verhaaltje bij verzinnen en dat al fantaserende aan me vertellen, vraagt ze.

Ik kan het niet.

Raak in paniek.

Begin uit te leggen.

Dit is mijn manier niet.

Mijn pad niet.

Ze kijkt me niet begrijpend aan.

Iedereen kan dat toch?

Geef me maar pen en papier, zeg ik.

Dan krijg je in no time je verhaaltje.

Zij dringt aan.

Ik ook.

Uiteindelijk geeft ze zich gewonnen.

Ik leg het speelgoed naast het vel papier.

Begin meteen te schrijven.

Na nog geen vijf minuten leest ze mijn verhaal.

Over naar het strand gaan met de auto, een rotonde zonder bordje 'strand', eerst verkeerd rijden maar dan wél een bord zien en zwemmen tussen enorme kwallen.

Jaren later zegt een andere psycholoog: Logisch!

Als je schrijft ben je alleen.

Niemand vindt je raar.