VERLIEFD (zie vorige post)
Als ik eenmaal weet op wie ik wél verliefd kan worden, gaat het ook met me op de loop.
Niet dat ik vrouwen ga stalken of zo.
Maar ze zijn allemaal 100 procent hetero.
Ik bezweer hen dat ik niets van hen verwacht.
Ik wil alleen wél even melden dat ik verliefd ben.
Anders weten zij niet waarom ik me vreemd gedraag.
Het werkt natuurlijk anders.
De ander voelt zich erg ongemakkelijk.
Neemt afstand.
Wat ik dan weer niet begrijp.
Mijn huisarts in Den Haag is één van de vrouwen die ik 'leuk' vind.
In1990 zit ik met een enorme bos rode rozen in haar wachtkamer,
Ik ga samenwonen in Hoofddorp en moet dus afscheid van haar nemen.
Vier jaar later nodig ik haar uit voor een etentje met vrienden en bekenden ter ere van mijn 40e verjaardag,
Ze komt!
Eindelijk een reactie die ik helemaal snap.
Maar rust, echte rust krijg ik niet.
Er blijft altijd iets knagen.
Dat is niet het lesbisch zijn.
Dat is geen enkel probleem.
Niet voor mijn collega's.
Ook niet voor mijn ouders.
En al helemaal niet voor mijn broertje.
Die noemt mijn vriendinnen altijd 'meisje'.
Nee, het is iets anders.
Het enige dat er gebeurt is dat er ruzie komt.
Of ik val van mijn fiets en kom vol blauwe plekken bij een afspraak aan.
Of ik zet mezelf zwaar voor schut met een dronkevrouws-speech op een verjaardag.
Wat is er toch met me?
💜
BeantwoordenVerwijderen