AUTYPISCH

Ik lijk sprekend op mijn vader. Zeker nu ik ouder word. Al was het vroeger ook al zo. Want als ik op straat speelde. Niet eens in de buurt van ons huis. Kwam er vaak een onbekende naar me toe. Die vroeg of mijn vader, de behanger, thuis was. Elke ochtend kijk ik nu even in de spiegel. “Hoi pap!” Hij gaat op mijn schouder zitten. Zoals een beschermengel nu eenmaal doet. Hij beschermt me tegen een wereld die de mijne niet is. En ook nooit zal worden. Ik weet dat hij dat weet. En dat het voor hem net zo was. Ook al had hij geen autisme. Hij was ook altijd anders. Ik lees ergens dat autisme en perfectionisme vaak bij elkaar horen. Niet bij mij. Hij was immers ook niet perfectionistisch. Goed is goed genoeg. Geen waarde hechten aan rang, stand of geld. Promoties gewoon afwijzen. Doe gewoon je best. Lukt het dan toch niet, geen probleem. Ik voel me vaak even maar ben nooit echt alleen.

Ik ben bijna 70. Ben ruim 5 jaar weer single. Na bijna 50 jaar van relaties, Heb 3 echter sociale contacten. Mijn ex-echtgenote. Mijn ex-vriendin. Mijn ex-collega. Alle 3 ken ik al heel lang. 23 tot 47 jaar. Ben nu eenmaal trouw. Zei ik ooit, Ben nu eenmaal Kreeft. Zei ik ooit. Maar er is ook een andere reden. Nieuwe sociale contacten kosten me teveel. Energie. Rust. Mezelf. Facebookgroepen voor fotografen. Facebookgroepen voor mensen met autisme. Ik meld me aan. En even snel weer af. Herken me niet in anderen. Ben altijd anders. Heb autisme maar ben niet depressief. Kijk mensen moeiteloos aan. Ben fotograaf. Maar sta op onlogische plekken. Gewoon omdat ik voel. Dat ik daar moet zijn. Zoals bij Frans Pollux. Ik kan het niet uitleggen. Wil het niet uitleggen. Ook niet aan een autismemaatje. Of een fotografiemaatje. Iemand heel af en toe zien is ok. Afgebakend. Kort. Met een duidelijke reden. Méér hoeft niet. Méér kan niet.