MIJN TEKST BIJ FRANKS UITVAART 15 januari 1957. Ik ben anderhalf als ik er een broertje bij krijg. Hij heet Frank en zijn ogen staan scheef. Dat en andere dingen zie ik pas jaren later. De huisarts, een botte Scheveninger oftewel schollekop, die in het ziekenhuis is komen opdraven, ziet het wél meteen. “Ik zie het al: mongool” is de uitspraak die mijn vader zich ruim vijftig jaar later en in de ban van de dementie nog elke dag herinnert. De tv staat in haar kinderschoenen en dus is er nog geen Johnny de Mol. Computers zijn er nog niet en informatie over Down Syndroom wordt alleen gegeven door Het Zorgenkind. Mijn ouders worden er geen lid van en volgens mij stoppen ze ook nooit iets in de collectebus. Ze zoeken het zelf wel uit. Frank groeit op tussen de 'normale' kinderen. Ze vinden hem geweldig. Als ze met hun speelgoedpistooltje op hem schieten, is het altijd raak. Met voetballen mag hij in de goal staan. Hij laat in drie minuten tijd tien doelpunten door en gaat dan met